Íamos no tren pola montaña e o noso maquinista desmaiouse porque a locomotora funcionaba a pedais. De supeto o noso compañeiro Antón ofreceuse voluntario para dirixilo.
Foi todo emocionado, sentouse e mentres era llano foi ben, despois achegaronse unhas pequenas costas e dixo:
-Ben, eu podo con isto e mais.
Íamos falando, bebendo, comendo e, de derepente, chega unha costa moi pronunciada miramos que o noso compañeiro aferrabase a un soporte e sudaba moito a vez que estaba pedaleando e tiña a cara toda vermella.
Eu e o meu compañeiro Simón fomos as mochilas a tomar algo. Estaban alí Brais, Marta, Lucas e máis xente.
Acercamoslle ao noso maquinista un bocadillo, comeuno e seguiu pedaleando moi contento.
Pasando por Asturias paramos nos lagos de Covadonga, merendamos nunha gran explanada, comemos e bebemos asta fartar .
esta e unha boa entrada moi ben feita ivan ;)
ResponderEliminar