Praga (Dez anos antes)

Recordo unha viaxe especial que fixen cos meus compañeiros de clase e uns rapaces máis  en avión,pero unha parada especial, era Praga; coas súas casas fermosas, fachadas de cores diferentes, moi
achegadas unhas as outras, coas portas pegadas as ruas, sen distacias mínimas de nin sequera douscentímetros. As súas rúas eran estreitas, máis da mitade da poboación vai andando aos seus traballos. As súas pontes romanas, igrexas, torres, restaurantes, catedrais, monumentos, persoas nas rúas con guitarras, acordeóns... Acompañados por un can, un rapaz pequeno...

Pasan moitas persoas, visitantes, turistas... Parecen todas moi agradables, con sorisas nas suas caras, moitas danlle moedas aos que están tocando...

Iamos camiñando, fixandonos nas estatuas, carteis de nomes, prazas importantes, museos... Pensando que nos tamén temos iso onde vivimos, pero non nos emocionamos tanto nin nos chama moito a atención porque pasamos case todos os días por diante delas, temolas moi vistas, e escoitamos moito falar destas. 

Sorpréndeme unha estatua que se chama Memorial a Jan Palach. Busqueino en internet. Él, era un estudante, de orixe checa, que se autoinmolizou na Plaza de Wenceslao, en 1969 como forma de protesta política, con tan só 20 anos. Diante desa estatua, hay unha cruz, con un punto, que é donde o rapaz caeu e morreu.

Votamos vastante tempo diante dela porque Antón fixo moitas preguntas, por exemplo; que o impulsou a facer isto, se alguén o incitara para facelo, si de verdade o que estaba facendo lle serviría de algo, si as cousas cambiaran desde que el fixo toda esta protesta, como era, se estaba casado...Víñaselle a cabeza que 
iso pódelle pasar a el, ou a calquera de nos, que debe de ser moi duro, ter que pelear ti só polos dereitos de todos. 

Seguimos na nosa visita, o seguinte foi Horse, nesta escultura hay un home (San Wenceslao), patrón checo, sentado encima dun cabalo morto e colgado patas arriva, co paisaxe de Lucerna. Unha auténtica abversidade, vergonza...

Cando estaban vendo esta estatua, que se atopaba no museo, Nico e Aroa, preguntaron sí non lle daba vergoña ter un animal así porque, a simple vista, semella que están maltratanto a un animal téndoo colgado e con unha persoa encima; como se estivese dicindo que el o fixo, que el matou ese animal e o colgou. Vese que ese home ten na man unha lanza e ó animal colgado chóranlle os ollos e ten a lingua de fóra.

Manuel, é un rapaz da miña clase, alto, delgado, moreno, ollos de cor marrón, e con uns gustos especiais. Encántanlle os cabalos, correr con eles, domalos, cuidalos, darlle de comer, poñelos a pastar, para el, os cabalos osn como uns bebés para as mulleres acabadas de dar a luz. Manuel, cabreouse porque non lle gustou que tiveran o cabalo colgado, nin que fose unha estatua nin nada, non se pode ter un animal colgado, e menos coa lingua fóra e os ollos chorando. Tamén se lle pasou pola cabeza que igual ao autor lle gustaría a el que o colgasen así e alguén encima estivese declarando como se fose unha victoria. 

Mía dixo en alto: 

-E se marchamos fóra a tomar un xeado? Mirar tantas cousas fai que me entren as ganas de comer algo. Ademais, non podo seguir vendo esta estatua. 

-A min paréceme xenial, necesito un xeado ou algo para engullir - respondeu Xacobe. 

-Perfecto!! Necesito desconectar de tanta información - añade Nico. 

Atopamos unha cafetería na que a xente saía con xeados enormes, bebidas e algún que outro bocata. Decidimos entrar.. 

-Que rico todo!!!- grita Oscar.

-Bua, eu quero este pastel, ten unha pinta..- añade Tania

Manu, quedou na porta, dixo que non ía gastar cartos en pasteis porque a el aínda lle quedaban unhas galletas que comprara nun supermercado. 

Compramos e marchamos, facía moita calor, e decidimos ir a visitar outras cousas. Íamos camiñando, Mía, Xacobe, Antón, Rodrigo e Tania adiante de todo, Manu, Iván, Miriam, Desi, Noelia e Oscar mais separados e Bea, Piero, Nico e eu aquí atrás. 

Mía estaba cabreada porque en vez de ir todos en bola, íamos uns adiante, outros atrás e outros mais atrás, e eles tiñan que esperar porque non quedábamos vendo os escaparates de das tendas de recordatorios da cidade.

Mía, Xacobe e Antón estaban de malas. Eu, preferín non decirlle nada, seguía a masa de compañeiros. Pero xa notaba dende hay uns días que non estaban ben con nos, non sei que lle pode pasar. 

Ao acabar de visitar a cidade, tíñamos que marchar para coller o interrail.

Seguinte destino.. LONDRES!!-grita Mía.

Despois de un largo camiño...Chegamos..

(continúa con Rodrigo) 

1ª foto: