Londres (Hai dez anos)

Londres e a capital de Inglaterra, e a maior cidade, e area urbana de Gran Bretaña e de toda a Union Europea.E unha cidade moi bonita, chea de xente por todos os lados. Estamos todos xuntos por a cidade.  agora imos ir comer, pero aínda non sabemos onde.

Xacobe quere ir a comer cousas tipicas de aqui pero Manuel non esta de acordo.(Patatas fritidas, ovos fritos, salchichas, tomate, con alubias).Así que, ao final cada un foi a onde quiso, aínda un pouco enoxados algúns.

Mía, Bea e Nico foronse de compras e non aparecerón ata a hora de cear, na que estivemos todos xuntos.

Durante a cea díxenlle a Manu:
-Queres mañan ir o campo de futbol do Chelsea?
-Veña, imos que eu quero visitalo. Pero imos todos, non?

Pero eu non estaba seguro de se os demais ían ir.

-Non sei Manu, hay que ver se eles queren ir, preguntalles.
-Logo lles pregunto, que agora non estan de bo humor.

Logo nos imos todos o albergue onde nos deixaron pasar duas noites máis.
No albergue Xacobe e Simón empexaron a discutir por unha rapaza, e Ivan tivo que separalos.
Non quixeron dicir que rapaza pero supoñemos que sera por unha das da aquí.

O día seguinte za de mañan fumos a un museo e derrepente...
Manu-¿Antón viches eses ferros?
Antón- Si!! Os quero coller e levalos que eses ferros costan moitos cartos!!
Manu-Menudo chatarrero estas feito, imos a tomar algo anda que así olvidasche por un tema.
Fumos todos a xantar algo a un sitio barato que non podíamos gastar moitos cartos.

Logo de xantar fumos todos a dar un paseo e visitaos máis cousas da cidade.
Eu-¿Chicos queredes ir ver o estadio do Chelsea?
Manu- Imos eu quero velo.
Tania-Por mi si,como vos queirades.
Nico-Eu tamen que quero coñocelo
Antón-Vamos que alí ai moito ferro que ver jaja.

Ao final pareceulles ven a todos e fumos visitalo.
Era un estadio moi grande,e por sorte nos encontramos xogadores do equipo e nos sacamos fotos e nos firmaron autografos foi umha tarde genial e sen pelexas.
A noite ocorreunos unha cousa moi rara...

Venecia (Hai dez anos)

(Corrixe as faltas sinaladas en negrita. Fíxate como se introduce o diálogo e modifícao onde non estea así. Tes que pór imaxes que se vexan mellor e introducir descrición do lugar concreto onde están. Tamén tes que facer referencia ó aspecto físico dos personaxes, se non os lectores non os poden imaxinar. Por último, o que suceda na túa historia ten que continuar en outra entrada, por tanto, tes que crear algo de intriga.) 

Era unha tarde soleada en Venecia cando Antón dixo:

 -Mira Simon esta tenda din que esta conpañia vendese moi boa roupa, as mellores prendas do mundo.

Simon habisa a toda a clase e a Piero, que  comenta que si, que e un dos mellores comercios de venecia.

As tres rapazas, xunto con Ivan, perdense nas tendas, na terea de selecion das prendas e bestidos perfectos para Mía e para Xacobe, que estan fora esperando vendo o ir e vir de turistas na rua.

-Estou moi contento de regresar a miña casa pero tamen moi triste por deixarvos, comenta Piero.

El di que xa nos dixo todo o que necesitamos saber sobre a cidade.

-Foi un ano estupendo a o boso lado, o mellor da miña vida, espero que manteñades o contacto sempre. Venecia e a vosa casa- engade o rapaz emocionado.

Piero dalle unha aperta a Anton e marcha antes de comezar a chorar. Nico parao e dille:

- Tranquilo amigo, volveremos a vernos pronto xa que eu bou quedar a estudar en Italia. bou a facer un curso de cociña e teño pensado facer unha carreira profesional asiq veremosnos amenudo.

- Dame envexa que teñas as cousas tan claras. eu inda non o teño decidido. non sei o que quero facer. 

Piero despidese de Simon e dalle unha aperta a toda a clase marcha e isto xa e outra historia....

Roma (Hai dez anos)

Tes que citar o enlace de onde tomas a imaxe (que seguro ten dereitos de autor) se buscas imaxes creative commons as podes empregar sen problema citando o autor e creando un enlace á súa páxina.

Corrixe os erros sinalados en negrita.

Cando describes os lugares podes incluir comparacións. Tamén podes facer referencia ó que lles pasa pola cabeza ós personaxes cando os contemplan: en que lles fan pensar, que senten...

Lembra que ten que sucederlle algo ós personaxes (a historia pode continuar en outra entrada non tes por que porlle xa un final), trata de crear intriga co que suceda. teñen que aparecer personaxes da clase e da novela (con algo de descrición) para que os poidamos imaxinar. Tamén podes relacionar a historia que ti crees coas que están creando os teus compañeiros.

Polo demais, vas ben. Esta corrección a podes borrar cando teñas claro todo o que tes que modificar e remates de facelo. Se tes dúbidas, pregunta.

Lembro aquela semana en Roma, chegamos de noite e consegimos alberge de milagro. Pola mañá decidimos madrugar para ir visitar o Coliseo, un anfiteatro romano.

 Todos lle sacamos moitas fotos. era xenial, inda que non puidemos entrar dentro ata despois de comer. Pola tarde visitamos o monumento a Víctor Manuel II, que é un monumento realizado en honor o primero rei da Italia unificada. É de mármol blanco.

                       

A hora de cear fomos a un restaurante onde tomamos spaghetti carbonara. Fomos para o alberge, serían as once, mañá teriamos que levantarnos cedo para ir visitar outra cidade...

Cangas (Dez anos antes)

   

                              

Esta semana paramos na cidade de Cangas. É unha cidade moi bonita. ten moitas praias paradisíacas. E a cidade e preciosa, inda que e pequeniña esta moi ben decorado e as calles estan moi limpios.

Pasounos unha cousa moi estraña. Cando iamos paseando por una praia, saltou unha cousa da auga moi estraña, pero so puidemos velo uns segundos. Manuel dicía que era un tiburón, Simon un atùn, Iván decía que era un bonito e Rodri decia que era unha serea.

Todos quedamos abraiados coa resposta de Rodri.

Manu, sobresaltado, dixo:

 -¡Pero que tonterias dis das sereas!

Rodri responde:

 -Que si, que si, que cando viñamos onda aquí, un señor no auntobús estaba falando de iso con el condutor, ami tambien me parecio rraro pero despues de lo que acabo de mirar pienso que es cierto, por lo menos me lo parece a mi y a parte buscando por interne en contre una lellenda escrita por un pescador y ponia que si pasabas ma de 5 beces por debajo del puente de Rande la sirena te pedia un tipo de pescado y si  o lo tenias te arrastraba para el fondo dela ria para siempre. 

TOdos nos votamos a rir porque nos parecia unha parbada.
Manu marchou da praia tirando todo o que atopaba polo camiño.
Simon saliu correndo detras de para que non marchara pero o final marchou sin facerlle caso a o que dixera Simon.

                         
Dúas horas despois, por fin o atopamos:

- Pensamos que non che iamos a mirar maís o pelo, nin siquera no tren.
- Vin porque a prósima parada e Madrid, a miña moza está esperándome e imos a ir o festival do venres.Dixo Manuel.
- Ah, vale. 

Ivan di de repente:

 -Que fas no meu sitio papaberzas?

Todos quedaron  mirando para Iván.

De súpeto, Nico e Xacobe agarraron a Iván por detrás.
El dixo que o soltaran se non querían problemas, e como non o soltaron fomos os catro a axudalo. Os outros sairon correndo e dixo Simón:

 -Menos mal que sairon corendo porque eu non teño gañas de lios.

Despois de dous dias, cando chegamos a Madrid, Manu non dava visto a sua novia, e non lle respondia o telefono.

(Pensamento de manu) Pero que lle pasaria a Marta, quedara con migo fai 2 horas e inda non chegou, pasarialle algo grabe porque o telefono tanpouco o mira desde onte. Secuestrariana, estara presa , olbidariase de min ....

Amanu pasabanlle un monton de pensamentos malos pola sua cabeza o que el non sabia e que todos nos falaramos con ela porque lle ten unha sorpresa preparada nunha discoteca da zona mais cara de Madrid, o complicado ia ser lebar a manu a dicoteca o umor no que estaba.

O unico que facia era encender un cigarrillo tras outro.

despois de ir ata o hotel onde iamos durmir que nos inbitara Marta. Quedamos flipando era un hotel de 5 estrelas e inda por riba tiñamos todo unha abitacion para nos solos escepto manu que non tiña.

A el cadabez empezaba a sospeitar de que tiñamos algo planeado.

                                          CATRO HORAS DESPOIS

Iamos a prepararnos para a festa pero Manu non queria ir depois de ir tania a falar con el,conbenceuno.

Preparamonos e estabamos esperando no jol polas rapazas cando derrepente miramos para fora e abia unha LIMUSINA HUMMER 

Era un pedazo bicharaco e cando nos dixo o de recepcion que era para nos quedamos flipando,

cando entramos flipamos .

tiña 10 asentos con varra libre todo de cor azul eletrico e con luzes let, con teito solar e con musica , era unha pasada.

Cando chegamos a o noso destino baixamos todos e o porteiro da discoteca deixounos pasar sen pagar nada.

a discoteca era Pacha Madrid, unha das discotecas mais cara de Madrid e inda por riba con todo pagado                                                                                      

As 7 da mañan saimos todos da discoteca, (fora unha noite perfecta, mais de un ligara, e dicir que mais de un e unha non ia a durmir solo)
E o final manu lebouse unha gran sorpresa

Os Pirineos (Dez anos antes)

Lémbrome daquela viaxe de fin de curso que fixemos todo o grupo xunto. Pasando por Asturias paramos nos lagos de Covadonga, merendamos nunha gran explanada, comemos e bebemos asta fartar. 

 Íamos no tren pola montaña e o noso maquinista desmaiouse porque a locomotora funcionaba a pedais. De supeto o noso compañeiro Antón ofreceuse voluntario para dirixilo. 

Foi todo emocionado, sentouse e mentres era llano foi ben, despois achegaronse unhas pequenas costas e dixo:
-Ben, eu podo con isto e mais.

Íamos falando, bebendo, comendo e, de derepente, chega unha costa moi pronunciada miramos que o noso compañeiro aferrabase a un soporte e sudaba moito a vez que estaba pedaleando e tiña a cara toda vermella.

Eu e o meu compañeiro Simón fomos as mochilas a tomar algo. Estaban alí Brais, Marta, Lucas e máis xente.

Acercamoslle ao noso maquinista un bocadillo, comeuno e seguiu pedaleando moi contento.

Pasando por Asturias paramos nos lagos de Covadonga, merendamos nunha gran explanada, comemos e bebemos asta fartar .

Pequeno Paraíso Francés

- Acórdaste ? Aquel sí que era un lugar fermoso, quizais foi o que máis me gustou de toda a viaxe,
A súa cidade pola noite, completamente alumeada, coa imaxe dos seus altos edificios reflectidos nas claras augas das súas costas,

Vas moi ben. Pero engado unhas indicacións.

Tes que incluir imaxes e citar o enlace de onde tomas a imaxe (que seguro ten dereitos de autor) se buscas imaxes creative commons (neste enlace poderás ver páxinas onde atopar este tipo de imaxes, tamén en wikicommons) as podes empregar sen problema citando o autor e creando un enlace á súa páxina.

Corrixe os erros sinalados en negrita.

Tes que incluir descrición dos lugares que mencionas. Evidentemente non os coñecemos pero os podes ver a través de imaxes de internet. Menciona nomes de lugares concretos pois isto fai a túa historia máis real. 

Cando describes os lugares podes incluir comparacións. Tamén podes facer referencia ó que lles pasa pola cabeza ós personaxes cando os contemplan: en que lles fan pensar, que senten...

Lembra que ten que sucederlle algo ós personaxes (a historia pode continuar en outra entrada non tes por que porlle xa un final), trata de crear intriga co que suceda. teñen que aparecer personaxes da clase e da novela (con algo de descrición da súa apariencia física) para que os poidamos imaxinar. Tamén poderías relacionar a historia que ti crees coas que están creando os teus compañeiros.

Polo demais, vas moi ben. Esta corrección a podes borrar cando teñas claro todo o que tes que modificar e remates de facelo. Se tes dúbidas, pregunta.

Praga (Dez anos antes)

Recordo unha viaxe especial que fixen cos meus compañeiros de clase e uns rapaces máis  en avión,pero unha parada especial, era Praga; coas súas casas fermosas, fachadas de cores diferentes, moi
achegadas unhas as outras, coas portas pegadas as ruas, sen distacias mínimas de nin sequera douscentímetros. As súas rúas eran estreitas, máis da mitade da poboación vai andando aos seus traballos. As súas pontes romanas, igrexas, torres, restaurantes, catedrais, monumentos, persoas nas rúas con guitarras, acordeóns... Acompañados por un can, un rapaz pequeno...

Pasan moitas persoas, visitantes, turistas... Parecen todas moi agradables, con sorisas nas suas caras, moitas danlle moedas aos que están tocando...

Iamos camiñando, fixandonos nas estatuas, carteis de nomes, prazas importantes, museos... Pensando que nos tamén temos iso onde vivimos, pero non nos emocionamos tanto nin nos chama moito a atención porque pasamos case todos os días por diante delas, temolas moi vistas, e escoitamos moito falar destas. 

Sorpréndeme unha estatua que se chama Memorial a Jan Palach. Busqueino en internet. Él, era un estudante, de orixe checa, que se autoinmolizou na Plaza de Wenceslao, en 1969 como forma de protesta política, con tan só 20 anos. Diante desa estatua, hay unha cruz, con un punto, que é donde o rapaz caeu e morreu.

Votamos vastante tempo diante dela porque Antón fixo moitas preguntas, por exemplo; que o impulsou a facer isto, se alguén o incitara para facelo, si de verdade o que estaba facendo lle serviría de algo, si as cousas cambiaran desde que el fixo toda esta protesta, como era, se estaba casado...Víñaselle a cabeza que 
iso pódelle pasar a el, ou a calquera de nos, que debe de ser moi duro, ter que pelear ti só polos dereitos de todos. 

Seguimos na nosa visita, o seguinte foi Horse, nesta escultura hay un home (San Wenceslao), patrón checo, sentado encima dun cabalo morto e colgado patas arriva, co paisaxe de Lucerna. Unha auténtica abversidade, vergonza...

Cando estaban vendo esta estatua, que se atopaba no museo, Nico e Aroa, preguntaron sí non lle daba vergoña ter un animal así porque, a simple vista, semella que están maltratanto a un animal téndoo colgado e con unha persoa encima; como se estivese dicindo que el o fixo, que el matou ese animal e o colgou. Vese que ese home ten na man unha lanza e ó animal colgado chóranlle os ollos e ten a lingua de fóra.

Manuel, é un rapaz da miña clase, alto, delgado, moreno, ollos de cor marrón, e con uns gustos especiais. Encántanlle os cabalos, correr con eles, domalos, cuidalos, darlle de comer, poñelos a pastar, para el, os cabalos osn como uns bebés para as mulleres acabadas de dar a luz. Manuel, cabreouse porque non lle gustou que tiveran o cabalo colgado, nin que fose unha estatua nin nada, non se pode ter un animal colgado, e menos coa lingua fóra e os ollos chorando. Tamén se lle pasou pola cabeza que igual ao autor lle gustaría a el que o colgasen así e alguén encima estivese declarando como se fose unha victoria. 

Mía dixo en alto: 

-E se marchamos fóra a tomar un xeado? Mirar tantas cousas fai que me entren as ganas de comer algo. Ademais, non podo seguir vendo esta estatua. 

-A min paréceme xenial, necesito un xeado ou algo para engullir - respondeu Xacobe. 

-Perfecto!! Necesito desconectar de tanta información - añade Nico. 

Atopamos unha cafetería na que a xente saía con xeados enormes, bebidas e algún que outro bocata. Decidimos entrar.. 

-Que rico todo!!!- grita Oscar.

-Bua, eu quero este pastel, ten unha pinta..- añade Tania

Manu, quedou na porta, dixo que non ía gastar cartos en pasteis porque a el aínda lle quedaban unhas galletas que comprara nun supermercado. 

Compramos e marchamos, facía moita calor, e decidimos ir a visitar outras cousas. Íamos camiñando, Mía, Xacobe, Antón, Rodrigo e Tania adiante de todo, Manu, Iván, Miriam, Desi, Noelia e Oscar mais separados e Bea, Piero, Nico e eu aquí atrás. 

Mía estaba cabreada porque en vez de ir todos en bola, íamos uns adiante, outros atrás e outros mais atrás, e eles tiñan que esperar porque non quedábamos vendo os escaparates de das tendas de recordatorios da cidade.

Mía, Xacobe e Antón estaban de malas. Eu, preferín non decirlle nada, seguía a masa de compañeiros. Pero xa notaba dende hay uns días que non estaban ben con nos, non sei que lle pode pasar. 

Ao acabar de visitar a cidade, tíñamos que marchar para coller o interrail.

Seguinte destino.. LONDRES!!-grita Mía.

Despois de un largo camiño...Chegamos..

(continúa con Rodrigo) 

1ª foto:

21 DE XUNIO DE 015:ENCONTRO CON MARTA (Tes que incluir no título o lugar onde están)

       Acordome de aquel día no que estaba en París cos meus compañeiros de viaxe. Fomos a dar unha volta por un un parque que había por ali, o  oparque dos campos de Marte, todos verdes, con árbores moi altas e fermosas, cheos de flores de moitas cores vivas, con fontes cheas de paxariños bañandose na auga... (Nome do lugar)

   Decidimos ir mercar algo de comer e ir para os xardíns , para facer un picnik todos xuntos. Relaxámonos un pouco e ao cabo dun tempo decidimos ir ata a Torre Eiffel.

    Iamos subir todos para ver a paisaxe, e desupeto vin a Marta, unha amiga que había moitísimo tempo que non vía.
   - Ola Marta!!! Canto tempo sen verte!!!
   -Xa!!!-dixo Marta
   - Que e da tua vida?
   -Pois nada. Vin a traballar para aqui, a París. E ti que tal?
   -Eu ben. Vin ata aqui de vacacións cos meus amigos.
   -Iamos subir a 

   Desde alí víanse todo a cidade de París, chea d casa e edificios altos...
Ao chegar a noite, fomos todos xuntos a tomar algo a un bar moderno que había por alí, con musica de fondo, luces de cores...
Nada mais entrar no bar,vimos que había unha pelea, e cando iamos marchar un home pidelle pelea a un comapañeiro noso.

   Ao día seguinte, quedamos con Marta. Collimos un bus para chegar ata o sitio donde quedaramos. Dimonos conta de que o bus no que iamos nos ,pasa de largo da parada donde tiñamos que parar, e parou moito máis arriba de donde tiñamos que parar. Bixamos do bus, e votamonos a correr, e ao chegar, vimos que Marta non estaba. Pensamos que marchara porque pensara que a deixaramos plantada.Buscamos a maneira d contactar con ela, pero non ubo maneira. Dentro de un rato, vimos chegar a Marta, e disculpouse por chegar tarde, que fora culpa do bus. Disemoslle que a estubemos chamando e que non nos collia, e ela dixonos que era porque tiña o movil sen batería. Despois de todo o que pasamos, fumos a dar unha bolta por aquela zona, e despois cada un foi para oseu hostal.

   A verdade e que foi unha gran viaxe, donde tiven a sorte de atoparme con Marta, que era a miña mellor amiga no instituto ata que perdemos o contacto. Recordarei esa viaxe sempre.

As vistas que describes dende a torre Eiffel non son correctas. Busca información e corríxeo. Ten que suceder algo máis, é dicir, unha anécdota cun principio e final (aínda que podes pór continuará e pór o final en outra entrada). Tamén ten que ter diálogo e mencionar nomes de xente da novela ou da clase que te acompaña.

Serra do Courel, Galicia (Dez anos antes)

(Tes que incluir unha descrición do lugar, imaxes e facer mención á apariencia física dos personajes, se non non os podemos imaxinar. Corrixe as faltas sinaladas en negrita, suprime as repeticións e fíxate como tes que separar os parágrafos. Na túa historia ten que suceder algo que quede pendente de continuar na seguinte entrada que crees e que deixe con intriga ós que a lean.)

Hai anos recordo que no Courel fixemos unha parada para comer nunha montaña eu mais Óscar un rapaz de mediana estatura,co pelo marron e de  ollos verdes, Xacobe que era alto,forte e rubio con ollos azuis e Piero que era baiso de pelo negro e ollos marrons. Separamonos das rapazas e subimos a un sitio alto que tiña muita neve e no que abia unhas pedras. Limpamos as pedras que tiñan neve e para que non se nos enfriase o cu pusemos unhas chaquetas nas pedras.

Comezamos a comer e Óscar gritoulle as rapazas se querian un bistec que el llos tiraba a baixo.Todos comezamos a rir e Piero diso que non o fiseramos rir que senon perdia o equilibrio  e caia pola montaña a baixo. Enton comezamos a facer o parbo e el comezou a rir e esbarou e case cae pola montaña a baixo  pero amarrouxe  a unha pedra. As rapazas comezaron a berrar,pero eu mais Xacobe collimolo polos brazos e subimolo para riba outra vez e todos comezamos a rir.

Chegou a hora de marchar e os rapaces fixemos unha carreira costa abaixo pola neve e Xacobe foise tirar enriba miña, caiu e botou a rodar pola costa a baixo e botamos todos a rir e a decirlle que iso pasoulle por parvo,xa era hora dirnos enton derºrepente comezou unha tormenta de neve e tibemos que botar a correr hasta o refusio,pero cando chegamos ao refusio todos cheos de neve e mortos de frio e non faciamos mais que tremer,dimonos conta de que algo pasaba,Óscar non estava!

Cando conseguimos atopar a Óscar que estaba a tremer do frio e cheo de neve ata as orellas e a decir que tiña fome e sede,marchamos para o noso seguinte destino,Cangas onde Rodri diso que o que miráramos nesa praia era unha serea,enton todos reímonos del pero el seguia insistindo en que era unha serea e marchou mirar aver se era realmente unha serea ou non,e manu marchou  indignado e enfadado por que Rodri pensaba que existian as sereas e marchar el so a mirar se de verda era a serea ou non,eu fun detras de Manu para facer que bolbera e non marchara el so tamen pero non fixo caso e marchou de todas formas.

Primeira parada da viaxe: Estocolmo.

A autora da novela: Andrea Maceiras.

Andrea Maceiras 

Andrea Maceiras Lafuente; naceu en A Coruña (1987). É licenciada en Filoloxía Galega e Hispánica. Obtivo varias veces o Certame Literario

Viaxar en Interrail. Que é iso?

É un billete de tren, a un precio reducido, que permite aos menores de 26 anos circular libremente pola rede de ferrocarriles europeos durante un mes. Co paso do tempo, ampliouse a idade permitida aos viaxeiros, ata chegar a suprimirse o lìmite da idade.

O billete interrail e solo para os residentes europeos.