Un momento especial que lembrarei sempre en... (lugar da última viaxe que fixen)

- Descrición do lugar onde me atopo e da xente coa que estou, do ambiente ou da atmosfera, é dicir, do ánimo que se atopa a xente e por que.
- Descrición do que pasou.
- Descrición do que sentín ou das sensacións que experimentei.
- Por que creo lembrarei sempre ese momento, ese lugar ou/e esas persoas.

Emprega adxectivos ("O sol inundaba todo de amarelo, a area branca e fina relucía ó noso arredor, o mar era dun azul translúcido e o fresco arrecendo das verdes algas enchía os nosos pulmóns plenos de liberdade e de vida"), comparacións ("o tren ía rápido como un lóstrego"), metáforas ("a lúa era un rostro pálido que nos asexaba dende o fondo da noite")...

Seguir entrada 2.

copenhaguen

2º parte

                                                 CONTINUACIÓN...

   Despois dunhas semanas, eu e os meus compañeiros decidimos coller un tren ata Venecia, e ali poder atoparnos co resto dos nosos amigos. 
Ao chegar, vimos a Manu, con Antón, Iván, Simón, Priero... Cando nos viron abrazamonos todos en conxunto, e decidimos ir dar unha bolta por Venecia.

   -A donde queredes ir?- pregunta Manu
   -Onde ti queiras.Ti seras o noso gia-digo eu
 E todos botan a rir.

Londres (Hai dez anos)

Londres e a capital de Inglaterra, e a maior cidade, e area urbana de Gran Bretaña e de toda a Union Europea.E unha cidade moi bonita, chea de xente por todos os lados. Estamos todos xuntos por a cidade.  agora imos ir comer, pero aínda non sabemos onde.

Xacobe quere ir a comer cousas tipicas de aqui pero Manuel non esta de acordo.(Patatas fritidas, ovos fritos, salchichas, tomate, con alubias).Así que, ao final cada un foi a onde quiso, aínda un pouco enoxados algúns.

Mía, Bea e Nico foronse de compras e non aparecerón ata a hora de cear, na que estivemos todos xuntos.

Durante a cea díxenlle a Manu:
-Queres mañan ir o campo de futbol do Chelsea?
-Veña, imos que eu quero visitalo. Pero imos todos, non?

Pero eu non estaba seguro de se os demais ían ir.

-Non sei Manu, hay que ver se eles queren ir, preguntalles.
-Logo lles pregunto, que agora non estan de bo humor.

Logo nos imos todos o albergue onde nos deixaron pasar duas noites máis.
No albergue Xacobe e Simón empexaron a discutir por unha rapaza, e Ivan tivo que separalos.
Non quixeron dicir que rapaza pero supoñemos que sera por unha das da aquí.

O día seguinte za de mañan fumos a un museo e derrepente...
Manu-¿Antón viches eses ferros?
Antón- Si!! Os quero coller e levalos que eses ferros costan moitos cartos!!
Manu-Menudo chatarrero estas feito, imos a tomar algo anda que así olvidasche por un tema.
Fumos todos a xantar algo a un sitio barato que non podíamos gastar moitos cartos.

Logo de xantar fumos todos a dar un paseo e visitaos máis cousas da cidade.
Eu-¿Chicos queredes ir ver o estadio do Chelsea?
Manu- Imos eu quero velo.
Tania-Por mi si,como vos queirades.
Nico-Eu tamen que quero coñocelo
Antón-Vamos que alí ai moito ferro que ver jaja.

Ao final pareceulles ven a todos e fumos visitalo.
Era un estadio moi grande,e por sorte nos encontramos xogadores do equipo e nos sacamos fotos e nos firmaron autografos foi umha tarde genial e sen pelexas.
A noite ocorreunos unha cousa moi rara...

Venecia (Hai dez anos)

(Corrixe as faltas sinaladas en negrita. Fíxate como se introduce o diálogo e modifícao onde non estea así. Tes que pór imaxes que se vexan mellor e introducir descrición do lugar concreto onde están. Tamén tes que facer referencia ó aspecto físico dos personaxes, se non os lectores non os poden imaxinar. Por último, o que suceda na túa historia ten que continuar en outra entrada, por tanto, tes que crear algo de intriga.) 

Era unha tarde soleada en Venecia cando Antón dixo:

 -Mira Simon esta tenda din que esta conpañia vendese moi boa roupa, as mellores prendas do mundo.

Simon habisa a toda a clase e a Piero, que  comenta que si, que e un dos mellores comercios de venecia.

As tres rapazas, xunto con Ivan, perdense nas tendas, na terea de selecion das prendas e bestidos perfectos para Mía e para Xacobe, que estan fora esperando vendo o ir e vir de turistas na rua.

-Estou moi contento de regresar a miña casa pero tamen moi triste por deixarvos, comenta Piero.

El di que xa nos dixo todo o que necesitamos saber sobre a cidade.

-Foi un ano estupendo a o boso lado, o mellor da miña vida, espero que manteñades o contacto sempre. Venecia e a vosa casa- engade o rapaz emocionado.

Piero dalle unha aperta a Anton e marcha antes de comezar a chorar. Nico parao e dille:

- Tranquilo amigo, volveremos a vernos pronto xa que eu bou quedar a estudar en Italia. bou a facer un curso de cociña e teño pensado facer unha carreira profesional asiq veremosnos amenudo.

- Dame envexa que teñas as cousas tan claras. eu inda non o teño decidido. non sei o que quero facer. 

Piero despidese de Simon e dalle unha aperta a toda a clase marcha e isto xa e outra historia....

Roma (Hai dez anos)

Tes que citar o enlace de onde tomas a imaxe (que seguro ten dereitos de autor) se buscas imaxes creative commons as podes empregar sen problema citando o autor e creando un enlace á súa páxina.

Corrixe os erros sinalados en negrita.

Cando describes os lugares podes incluir comparacións. Tamén podes facer referencia ó que lles pasa pola cabeza ós personaxes cando os contemplan: en que lles fan pensar, que senten...

Lembra que ten que sucederlle algo ós personaxes (a historia pode continuar en outra entrada non tes por que porlle xa un final), trata de crear intriga co que suceda. teñen que aparecer personaxes da clase e da novela (con algo de descrición) para que os poidamos imaxinar. Tamén podes relacionar a historia que ti crees coas que están creando os teus compañeiros.

Polo demais, vas ben. Esta corrección a podes borrar cando teñas claro todo o que tes que modificar e remates de facelo. Se tes dúbidas, pregunta.

Lembro aquela semana en Roma, chegamos de noite e consegimos alberge de milagro. Pola mañá decidimos madrugar para ir visitar o Coliseo, un anfiteatro romano.

 Todos lle sacamos moitas fotos. era xenial, inda que non puidemos entrar dentro ata despois de comer. Pola tarde visitamos o monumento a Víctor Manuel II, que é un monumento realizado en honor o primero rei da Italia unificada. É de mármol blanco.

                       

A hora de cear fomos a un restaurante onde tomamos spaghetti carbonara. Fomos para o alberge, serían as once, mañá teriamos que levantarnos cedo para ir visitar outra cidade...

Cangas (Dez anos antes)

   

                              

Esta semana paramos na cidade de Cangas. É unha cidade moi bonita. ten moitas praias paradisíacas. E a cidade e preciosa, inda que e pequeniña esta moi ben decorado e as calles estan moi limpios.

Pasounos unha cousa moi estraña. Cando iamos paseando por una praia, saltou unha cousa da auga moi estraña, pero so puidemos velo uns segundos. Manuel dicía que era un tiburón, Simon un atùn, Iván decía que era un bonito e Rodri decia que era unha serea.

Todos quedamos abraiados coa resposta de Rodri.

Manu, sobresaltado, dixo:

 -¡Pero que tonterias dis das sereas!

Rodri responde:

 -Que si, que si, que cando viñamos onda aquí, un señor no auntobús estaba falando de iso con el condutor, ami tambien me parecio rraro pero despues de lo que acabo de mirar pienso que es cierto, por lo menos me lo parece a mi y a parte buscando por interne en contre una lellenda escrita por un pescador y ponia que si pasabas ma de 5 beces por debajo del puente de Rande la sirena te pedia un tipo de pescado y si  o lo tenias te arrastraba para el fondo dela ria para siempre. 

TOdos nos votamos a rir porque nos parecia unha parbada.
Manu marchou da praia tirando todo o que atopaba polo camiño.
Simon saliu correndo detras de para que non marchara pero o final marchou sin facerlle caso a o que dixera Simon.

                         
Dúas horas despois, por fin o atopamos:

- Pensamos que non che iamos a mirar maís o pelo, nin siquera no tren.
- Vin porque a prósima parada e Madrid, a miña moza está esperándome e imos a ir o festival do venres.Dixo Manuel.
- Ah, vale. 

Ivan di de repente:

 -Que fas no meu sitio papaberzas?

Todos quedaron  mirando para Iván.

De súpeto, Nico e Xacobe agarraron a Iván por detrás.
El dixo que o soltaran se non querían problemas, e como non o soltaron fomos os catro a axudalo. Os outros sairon correndo e dixo Simón:

 -Menos mal que sairon corendo porque eu non teño gañas de lios.

Despois de dous dias, cando chegamos a Madrid, Manu non dava visto a sua novia, e non lle respondia o telefono.

(Pensamento de manu) Pero que lle pasaria a Marta, quedara con migo fai 2 horas e inda non chegou, pasarialle algo grabe porque o telefono tanpouco o mira desde onte. Secuestrariana, estara presa , olbidariase de min ....

Amanu pasabanlle un monton de pensamentos malos pola sua cabeza o que el non sabia e que todos nos falaramos con ela porque lle ten unha sorpresa preparada nunha discoteca da zona mais cara de Madrid, o complicado ia ser lebar a manu a dicoteca o umor no que estaba.

O unico que facia era encender un cigarrillo tras outro.

despois de ir ata o hotel onde iamos durmir que nos inbitara Marta. Quedamos flipando era un hotel de 5 estrelas e inda por riba tiñamos todo unha abitacion para nos solos escepto manu que non tiña.

A el cadabez empezaba a sospeitar de que tiñamos algo planeado.

                                          CATRO HORAS DESPOIS

Iamos a prepararnos para a festa pero Manu non queria ir depois de ir tania a falar con el,conbenceuno.

Preparamonos e estabamos esperando no jol polas rapazas cando derrepente miramos para fora e abia unha LIMUSINA HUMMER 

Era un pedazo bicharaco e cando nos dixo o de recepcion que era para nos quedamos flipando,

cando entramos flipamos .

tiña 10 asentos con varra libre todo de cor azul eletrico e con luzes let, con teito solar e con musica , era unha pasada.

Cando chegamos a o noso destino baixamos todos e o porteiro da discoteca deixounos pasar sen pagar nada.

a discoteca era Pacha Madrid, unha das discotecas mais cara de Madrid e inda por riba con todo pagado                                                                                      

As 7 da mañan saimos todos da discoteca, (fora unha noite perfecta, mais de un ligara, e dicir que mais de un e unha non ia a durmir solo)
E o final manu lebouse unha gran sorpresa