Baiona é un dos lugares máis fermosos que vin na miña viaxe de Interrail, cos seus edificios e súas casas moi bonitas, un lugar con costa, o mar bate coas pedras, o máis belo.
Eu estaba cos meus amigos no Parador de Baiona, estaba bendo como a auga do mar batía contra as pedras da costa e facía a espumiña esa que a mín me deixaba fascinada, tamén o ceo azul, un azul claro e brillante e facía sol un sol fermoso, era tan relaxante, cando de proto Piero me tocou no brazo e eu asosbrada o vin.
- Miri onde imos a comer? perdoa si te asusteí.
- Supoño que iremos a un bar, preto de aquí. Non tranquilo estaba pensando.
-Imos- dixome Piero
E eu comencei a andar, o seu lado, Nos diriximos todos ao bar máis proximo que había por alí cerca pero cando chegamos estaba pechado, e nos estrañou bastante pero seguimos camiñando ata encontrar o seguinte, que tamén estaba pechado, seguimos andando e nos atopamos cun restaurante cuxo nome nos impactou ( O pais dos sorrisos ) entramos algo abraiados, e empezamos a escoitar unha música baixiña e relaxante, a decoración super bonita e as mesas algunhas eran cadradas e outras redondas nos nos sentamos unha cuadrada bastante grande. viu un camarero e nos dixo:
- Bos días. Como estan? Ides tomar algo?
Nos respondimos e tamén lle preguntamos moi educados. Ao pouco rato, Mía preguntoulle:
-Perdoa, por que hay bares pechados por aquí?
O camareiro respondeu:
-Moitos donos dos bares foron a xunta os seus familiares fora de aquí a pasar as vacacións de semana Santa. Entón esta semana nos se apotan aquí e pecharon os bares.
Despois de escoitalo empezamos a comer, e o acabar pagamos e nos fomos a seguir visitando Baiona.
Despois de dous días viaxando en tren chegamos a París, nada mais chegar fomos a ver a torre Eiffel, iamos a subir a ver as vistas dende arriba e de supeto miña compañeira Desi viu unha amiga sua que se chama Marta fomos a falar con ela e acordamos de quedar para vernos todos o día seguinte e pasar todo o día xuntos...
